کتاب نخستین دولت های ایرانی پس از اسلام اثر محسن جعفری نشر ققنوس
کتاب تاریخ هنر اثر ارنست گامبریج نشر نی
کتاب تاریخ کامل ایران اثر حسن پیرنیا و دیگران نشر سما
کتاب ایران در دوره سلطنت قاجار اثر علی اصغر شمیم نشر بهزاد
کتاب تبارشناسی حسبه اثر احمد صبحی منصور نشر نو
کتاب تاریخ ایران، از سلوکیان تا فروپاشی دولت ساسانیان نشر امیر کبیر (جلد سوم، قسمت دوم)
کتاب تاریخ ایران، از سلوکیان تا فروپاشی دولت ساسانیان نشر امیر کبیر (جلد سوم، قسمت دوم)
کتاب انسانیت(تاریخ اخلاقی سده بیستم) اثر جاناتان گلاور نشر نو
کتاب دایره المعارف مصور جنگ جهانی اول (از سارایوو تا ورسای) اثر آرجی گرانت نشر سایان
دایرة المعارف مصور فیلسوفان تاریخ ساز نشر سایان
کتاب تاریخ روان کاوی اثر استیون میچل و مارگارت بلک نشرنو
کتاب یزد سرزمین بادگیرها (فارسی و انگلیسی)اثر داود وكيل زاده نشر یساولی
کتاب اصفهان سرای هزار نقش (فارسی و انگلیسی)اثر داود وكيل زاده نشر یساولی
کتاب كرمانشاه معبد آفتاب (فارسی و انگلیسی)اثر داود وكيل زاده نشر یساولی
کتاب اصفهان اثر غلامحسن عرب نشر یساولی
کتاب تخت جمشید یادگار باستان (فارسی ،انگلیسی) اثر داود وکیل زاده نشر میردشتی
کتاب استالین اثر ادوارد رادزینسکی نشر ماهی
کتاب دلاوران گمنام ایران اثر ژان یونیر نشر نگاه
کتاب شاه عباس اثر دیوید بلو نشر ققنوس
کتاب هنر ساسانی اثر فریدون آورزمانی نشر پازینه
کتاب چکیده تاریخ ایران از دولت ماد تا عصر حاضر اثر محمود علمی انتشارات بدرقه جاویدان
کتاب تاریخ فلسفه ی راتلج اثر جمعی از نویسندگان نشر چشمه جلد 3
کتاب کارنامه مصدق اثر ارسلان پوریا نشر ققنوس
کتاب آفریقای قدیم اثر لوئیس مینکس نشر ققنوس
کتاب تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ایرانیان مقیم عراق اثر عبدالهادی حائری نشر امیر کبیر
کتاب مغز و تاریخ اثر لوچانه مکاچی نشر نو
کتاب تاریخ پانصد ساله خوزستان اثر احمد کسروی نشر نگاه
کتاب شاهنشاهی پارتیان و ساسانیان متقدم اثر جمعی از نویسندگان نشر ققنوس
به نام خدا سایت شی مارکت
تاریخ (به یونانی: ἱστορία) مفهومی انتزاعی است که دست کم دو معنا از آن برداشت میشود؛ گاه ناظر به رخدادهای گذشته و گاه معطوف به پژوهش و بررسی رویدادها است؛ بنابراین، هم به علم و هم به موضوع آن، تاریخ گفته میشود. برای تفکیک این دو مقوله، اصطلاحاً تاریخ را تاریخ و علم تاریخ را تاریخ مینامند.
منظور از تاریخ ، مجموعهٔ رخدادهای فرهنگی، طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و رویدادهایی است که در گذشته و در زمان و مکان زندگی انسانها و در رابطه با آنها رخ دادهاست. این رویدادها شامل اموری میشود از قبیل کردارها و دستاوردهای مادی و معنوی بشر و هرآنچه که گفته، اندیشیده و عمل کردهاست. تاریخ معرفتی ناظر به وقایع جزئی و درک پدیدههای ذکرشدهاست که در ذهن تاریخنگار شکل میگیرد و از نوع معرفت درجه یک است. به عبارت دیگر، رویداد (تاریخ)، موقعیتی هستیشناختی دارد و تأویل و فهم از رویداد (علم تاریخ) دارای موقعیتی شناختشناختی است. ویلیام هنری والش تاریخ را بازگو کردن کلیه اعمال گذشته انسان میداند، بهگونهای که نهتنها در جریان وقایع قرار میگیریم، بلکه علت وقوع آن حوادث را نیز بازمیشناسیم. به عبارت دیگر، هدف تاریخ علاوه بر اینکه معرفت به افراد انسان است، آگاهی به روابط اجتماعی او در گذشت روزگار نیز هست. منظور از «اجتماعی» در واقع کل اموری است که در حیات آدمی مؤثر است، نظیر امور اقتصادی، مذهبی، سیاسی، هنری، حقوقی، نظامی و علمی. پژوهشگرانی که دربارهٔ تاریخ مینویسند، تاریخنگار نامیده میشوند. هرچند غالباً این رشته مطالعاتی را در زیرگروهی از علوم انسانی یا علوم اجتماعی قرار دادهاند، با این حال میتوان آن را به عنوان پلی بین این دو شاخه تلقی کرد؛ زیرا روشهای مطالعاتی مختلف آن از هر دو شاخه وام گرفته شدهاند. تاریخ به عنوان یک رشتهٔ مطالعاتی دارای شاخهها و گرایشهای جانبی زیادی است.
تاریخنگاران از گذشته کوشیدهاند تا پرسشهای تاریخی را با پژوهش در اسناد نوشتاری پاسخ گویند. با اینحال پژوهشهای تاریخی تنها به این منابع محدود نمیشوند. بهطور کلی، منابع دانشورانه تاریخی را میتوان به سه رده تقسیم کرد: منابع مکتوب، منابع منقول و منابع مادی. تاریخنگاران اغلب از هر سه مورد استفاده میکنند.
تاریخ مفهومی انتزاعی است که دست کم دو معنا از آن استخراج میشود: گاه ناظر به وقایع گذشته و گاه معطوف به مطالعه و بررسی وقایع است؛ بنابراین، هم به علم تاریخ و هم به موضوع آن، تاریخ گفته میشود. برای تفکیک این دو مقوله، اصطلاحاً تاریخ را تاریخو علم تاریخ را تاریخ مینامند.
موضوع علم تاریخ عبارت است از: «مجموعهٔ پدیدهها و واقعهها و روابط و فعل و انفعالات و زاد و مرگ حوادث و تکوین طبقات و طلوع و رشد و افول تمدنها و جامعهها و مجموعهٔ همه رویدادها و پدیدههای ویژهٔ انسان در رابطهاش با «طبیعت» و در رابطهاش با «دیگری» در زمان «گذشته»، از بینهایت دور تا حال.»
منظور از تاریخ (۱)، مجموعهٔ حوادث فرهنگی، طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و رویدادهایی است که در گذشته و در زمان و مکان زندگی انسانها و در رابطه با آنها رخ دادهاست. این رویدادها شامل اموری میشود از قبیل کردارها و دستاوردهای مادی و معنوی بشر و هرآنچه که گفته، اندیشیده و عمل کردهاست. تاریخ معرفتی ناظر به وقایع جزئی و درک پدیدههای ذکرشده است که در ذهن تاریخنگار شکل میگیرد و از نوع معرفت درجه یک است. به عبارت دیگر، رویداد (تاریخ)، موقعیتی هستیشناختی دارد و تأویل و فهم از رویداد (علم تاریخ) دارای موقعیتی شناختشناختی است. ویلیام هنری والش تاریخ را بازگو کردن کلیهٔ اعمال گذشتهٔ انسان میداند، بهگونهای که نهتنها در جریان وقایع قرار میگیریم، بلکه علت وقوع آن حوادث را نیز بازمیشناسیم به عبارت دیگر، هدف تاریخ علاوه بر اینکه معرفت به افراد انسان است، آگاهی به روابط اجتماعی او در گذشت روزگار را نیز هست. منظور از «اجتماعی» در واقع کل اموری است که در حیات آدمی مؤثر است، نظیر امور اقتصادی، مذهبی، سیاسی، هنری، حقوقی، نظامی و علمی.
ای. اچ. کار علم تاریخ را علم شناخت و تفسیر گذشتهٔ انسانها در پرتو حال میداند که بر اساس روشها، گزینشها و تفسیرهای مورخان به دست میآید و قابلیت پیشبینی کلی ندارد، بلکه مشروط و جزئی و احتمالی است.
تاریخنگاران در بستر زمان خود و با توجه به ایدههای غالب و چگونگی تفسیر گذشته، به نوشتن میپردازند و گاهی اوقات درسهایی آموزنده را برای جامعهٔ خودشان مینویسند. بهگفته بندیتو کروچه، «همهٔ تاریخ، تاریخ معاصر است». تاریخ، با پرورش یک «گفتمانِ واقعی از گذشته» از طریق تولید روایتها و تحلیل رویدادهای گذشتهٔ مربوط به نژاد بشر، تسهیل شدهاست.
همهٔ رویدادهایی که در تعدادی از منابع معتبر ثبت شدهاند و محفوظ ماندهاند، شیوهٔ تشکیل گزارشهای تاریخی را نشان دادهاند. وظیفهٔ گفتمان تاریخی، شناسایی منابعی است که میتوانند بیشترین استفادهٔ مفید را برای تولید علتهای دقیق گذشته بیان کنند
رشته تاریخ، گاهی بخشی از علوم انسانی و در پارهای از موارد بخشی از علوم اجتماعی طبقهبندی شدهاست. تاریخ همچنین میتواند همچون یک پُل میانرشتهای با ترکیبی از روششناسی بین دو زمینهٔ فوق عمل کند. برخی از تاریخنگاران مستقل، از یکی یا دیگر طبقهبندیها قویاً پشتیبانی میکنند.
بهطور سنتی، تاریخنگاران گزارشهای مرتبط به گذشته را ضبط میکنند؛ هر دو سنت تاریخنگاری مکتوب و تاریخنگاری شفاهی، سعی در پاسخ به پرسشهای تاریخی از طریق مطالعهٔ اسناد مکتوب و گزارشهای شفاهی دارند. برای آغاز، تاریخنگاران از منابع دیگری همچون آثار باستانی، سنگنوشتهها و تصاویر استفاده میکنند. بهطور کلی، منابع علمی تاریخی را میتوان به سه رده تقسیم کرد: منابع مکتوب، منابع منقول و منابع مادی. تاریخنگاران اغلب از هر سه مورد استفاده میکنند. اما نوشتن، تاریخ و آنچه از گذشته آمدهاست را جدا میکند.